Η αρχική συμβολή της ΕΕ στην αντιμετώπιση της νόσου COVID-19 στον τομέα της δημόσιας υγείας

Abstract

Τα πρώτα αναφερθέντα κρούσματα της νόσου COVID‐19 στην Κίνα, τον Δεκέμβριο του 2019, σχετίζονταν με μια αγορά ζώων στην πόλη Γουχάν. Τα πρώτα γνωστά συμπτώματα των εν λόγω κρουσμάτων εμφανίστηκαν στις 8 Δεκεμβρίου 20191. Στη συνέχεια, αναγνωρίστηκαν στην Κίνα ακόμη πιο πρώιμα κρούσματα της νόσου COVID‐19, τον Νοέμβριο του 20192, καθώς και πιθανά κρούσματα στη Γαλλία3, τον ίδιο μήνα. Εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) επιβεβαίωσε ότι είναι πιθανό ο ιός να κυκλοφορούσε χωρίς να έχει αναγνωριστεί πριν από τον Δεκέμβριο του 20194. Στις 20 Ιανουαρίου 2020, η Εθνική Επιτροπή Υγείας της Κίνας επιβεβαίωσε ότι ο κορονοϊός μπορούσε να μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Στις 24 Ιανουαρίου, η Γαλλία εντόπισε το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα της νόσου COVID‐19 στην Ευρώπη5. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα γειτονικά κράτη μέλη ανέφεραν τα πρώτα κρούσματα, καθώς ο ιός εξαπλωνόταν στην Ευρώπη. Στις 30 Ιανουαρίου 2020, ο ΠΟΥ κήρυξε την έξαρση της νόσου του κορονοϊού κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία σε διεθνές επίπεδο6. Έως τις αρχές Μαρτίου, η Ευρώπη είχε καταστεί το κέντρο της παγκόσμιας πανδημίας, προτού καταστεί, τον Απρίλιο, η Αμερική η περιοχή με τον υψηλότερο αριθμό κρουσμάτων (βλέπε γράφημα 1). Στις 11 Μαρτίου 2020, ο ΠΟΥ ταξινόμησε τη νόσο COVID‐19 ως πανδημία. Έως τις 30 Ιουνίου 2020, τα κρούσματα COVID‐19ανέρχονταν σε 1,5 εκατομμύρια και οι θάνατοι σε 177000 στην ΕΕ/ΕΟΧ/ΗΒ.