| dc.description.abstract | Η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερη αλληλεξάρτηση των χωρών και τα προβλήματα πρέπει πλέον να αντιμετωπίζονται σε διασυνοριακό επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό απαιτείται προβληματισμός σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι μακροπεριφέρειες, ως νέες λειτουργικές περιοχές, μπορούν να συμβάλουν στη βελτίωση της εφαρμογής των πολιτικών και των προγραμμάτων της ΕΕ και στην επίτευξη εδαφικής συνοχής, όπως ορίζεται στο άρθρο 174 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ανάπτυξη μακροπεριφερειακών στρατηγικών έχει προωθηθεί από διάφορες χώρες και περιφέρειες της ΕΕ συμπληρωματικά προς τις παραδοσιακές πολιτικές ανά χώρα σχετικά με την εδαφική διαχείριση. Οι μακροπεριφερειακές στρατηγικές έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση κοινών προκλήσεων, όπως είναι π.χ. η ανάπτυξη με γνώμονα την καινοτομία, το περιβάλλον ή η κλιματική αλλαγή, με την εφαρμογή μιας προσέγγισης από τη βάση προς την κορυφή, η οποία περιλαμβάνει τη συμμετοχή των εθνικών, περιφερειακών και τοπικών φορέων.Μετά την έγκριση της στρατηγικής της ΕΕ για την περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας (EUSBSR) από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το 2009, αναπτύχθηκαν τρεις ακόμη μακροπεριφερειακές στρατηγικές: η στρατηγική της ΕΕ για την περιοχή του Δούναβη (EUSDR) το 2011, η στρατηγική της ΕΕ για την περιοχή της Αδριατικής και του Ιονίου (EUSAIR) το 2014 και η στρατηγική της ΕΕ για την περιοχή των Άλπεων (EUSALP) το 2016.Με τη συμμετοχή 19 χωρών της ΕΕ και 8 τρίτων χωρών, οι μακροπεριφερειακές στρατηγικές έχουν πλέον καταστεί αναπόσπαστο μέρος του πλαισίου πολιτικής της ΕΕ. Οι στόχοι τους συνάδουν πλήρως με τις πολιτικές προτεραιότητες της ΕΕ· ενισχύουν τις συνέργειες μεταξύ των διαφόρων πολιτικών και μέσων της ΕΕ και εδράζονται στο πλαίσιο της πολιτικής για τη συνοχή. |
