| dc.description.abstract | Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία υπεγράφη το 1951, αποσκοπούσε στην επίτευξη μιας ειρηνικής πολιτικής σταθερότητας στον ευρωπαϊκό χώρο, έχοντας ως κύριο στόχο την οικονομική ανάπτυξη. Ο οικονομικός τομέας αποτέλεσε το επίκεντρο και της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ατομικής Ενέργειας, οι οποίες υπεγράφησαν το 1957. Αντίθετα, η ιδέα της ύπαρξης μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής έβρισκε κάθε άλλο παρά σύμφωνα τα κράτη μέλη. Η αποτυχία του σχεδίου δημιουργίας μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας, η οποία αφορούσε στη σύσταση ενός ευρωπαϊκού στρατιωτικού οργανισμού, και της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας, η οποία θα λειτουργούσε ως θεσμός που θα προωθούσε την ομοσπονδοποίηση, αποδείκνυαν την άρνηση των κρατών να προχωρήσουν την ολοκλήρωση σε έναν τομέα υψηλής πολιτικής. Μόνο το 1970, με την «Έκθεση του Λουξεμβούργου» και τη γέννηση της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Συνεργασίας (ΕΠΣ), γίνονται οι πρώτες προσπάθειες από την πλευρά των κρατών μελών να συντονίσουν τις εξωτερικές τους πολιτικές, προκειμένου να δείξουν και την εξωτερική διάσταση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η παρουσία βέβαια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σε Διεθνείς Οργανισμούς είχε ξεκινήσει σε άτυπο επίπεδο νωρίτερα, καθώς ήδη το 1964, στα πλαίσια του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, άνοιξε το γραφείο πληροφόρησης της Κοινότητας στη Νέα Υόρκη, χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται παραχώρηση αρμοδιοτήτων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής στην Κοινότητα από την πλευρά των κρατών μελών. Αντικείμενο της ανάλυσης είναι η εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και συγκεκριμένα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ενώ δίνεται έμφαση στην εκπροσώπηση της Ένωσης στις συζητήσεις για το θέμα της αναδιαμόρφωσης του Συμβουλίου, από το 1993 μέχρι το 2005. |
