Θαλάσσιο περιβάλλον: Η προστασία της ΕΕ έχει μεγάλo εύρος όχι όμως και βάθος

Abstract

Η απώλεια θαλάσσιας βιοποικιλότητας και θαλάσσιων οικοτόπων αποτελεί διαρκή πρόκληση για τις θάλασσες της Ευρώπης. Στην παρούσα έκθεση, εξετάζουμε τον τρόπο με τον οποίο μείζονες πολιτικές και βασικά προγράμματα δαπανών της ΕΕ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό σε ορισμένες περιοχές του Ατλαντικού και της Μεσογείου.

Παρά την ύπαρξη πλαισίου για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος, οι δράσεις της ΕΕ δεν αποκατέστησαν την καλή περιβαλλοντική κατάσταση των θαλασσών, ούτε περιόρισαν την αλιεία σε βιώσιμα επίπεδα σε όλες τις θάλασσες. Οι κανόνες προστασίας της ΕΕ δεν είχαν ως αποτέλεσμα την αποκατάσταση σημαντικών οικοσυστημάτων και οικοτόπων, οι προστατευόμενες θαλάσσιες περιοχές παρέχουν περιορισμένη προστασία και οι διατάξεις για τον συντονισμό της αλιευτικής πολιτικής με την πολιτική για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος στην πράξη χρησιμοποιούνται ελάχιστα. Ακόμη, μικρό σχετικά μερίδιο των διαθέσιμων κονδυλίων χρησιμοποιείται για τη χρηματοδότηση μέτρων διατήρησης.

Η κατάσταση των ιχθυαποθεμάτων στη Μεσόγειο δεν βελτιώθηκε, αν και στον Ατλαντικό σημειώθηκε μετρήσιμη βελτίωση.